Blog 24:  De eerste controle na borstkanker (1 jaar na de operatie/ tumorverwijdering)

Omdat ik begin februari 2023 een knobbeltje dacht te voelen in mijn linker (nog ongeschonden) borst, heb ik na contact met het Borstcentrum van het Antoniusziekenhuis eerder de eerste jaar controle gepland. Die was anders in maart a.s. gepland.

Het was wel weer even spannend, maar de gevoelde verdikking blijkt een onschuldige melkklier. Zoals alle vrouwen wel weten, is je borstweefsel continue aan veranderingen onderhevig onder de invloed van de cyclus/ hormonen. Maar zoals alle lotgenoten kunnen beamen ben je na kanker wantrouwig geworden tegenover je lichaam en zul je eerder aan de bel trekken als je iets voelt of ervaart wat ‘anders’ is… Zo ook nu. Zeker in de wetenschap dat de antihormoonpillen die ik slik slecht worden opgenomen door mijn stofwisseling en de wetenschap dat er mogelijk kleine kankercellen al in de bloedvaten zaten, had ik meer reden om wantrouwend te zijn. Er is namelijk niemand die kan garanderen dat de chemo deze kleine kankercellen vernietigd heeft. Dus ik voel me genoodzaakt om extra alert te zijn. Vrijdag 3 februari jl. ben ik weer voor een mammografie en echo gegaan en ben ik gelukkig 'kankervrij' verklaard. 😇 Niks aan het handje dus. 🙃

Weer werken na kanker

Een maand geleden ben ik weer gestart met werken voor mijn werkgever, voor een aantal uurtjes per week. Inmiddels zit ik op 8 a 9 uur per week. En dat gaat redelijk. Maar wat ik lastig vind is alle therapieën ernaast. Want die maken dat mijn hele week voor mijn gevoel vol is gepland. Dat is natuurlijk niet waar, want voorheen werkte ik 36 uur voor mijn werkgever en daarnaast voor Embraced. Was veel drukker dus. 😁 Maar inmiddels ben ik bijna een jaar ziek thuis. Dus in die tijd ontwen je behoorlijk een normaal ritme zoals menigeen dat zal hebben. Door zo mogelijk steeds een uurtje toe te voegen aan de werkweek, leer ik weer wat in het ritme te komen en me meerdere uren te focussen. Dat laatste is wel een dingetje, net als mijn korte termijn geheugen. Deze twee hebben door de chemo wel in moeten boeten op kwaliteit ervan.

Inmiddels heb ik ook het Arbeids Deskundig Onderzoek gehad, welke deze op aangeven van het UWV moet worden gedaan. Van de arbeidsdeskundige begrijp ik dat de huidige stand van zaken is, dat men het niet aannemelijk acht dat ik niet volledig, of wellicht helemaal niet, in dezelfde functie zou kunnen terugkeren. En dat is een hard gelach. Theoretisch zou ik over 4 weken tenminste 18 uur moeten kunnen werken en dat is niet reëel. Dat betekent voor mij dat naast spoor 1, ook spoor 2 ingezet moet worden, wat betekent dat we de mogelijkheden naar een functie met minder druk en schakelingen bij een andere werkgever zouden moeten gaan bekijken. Dat vind ik echt heel heftig. En ja,... dat is ook lastig, want ik vind mijn huidige werk heel eg leuk en zou helemaal niks anders willen.. 😕 Dit is ook een veel besproken thema bij mijn psychotherapeut. Want na het fysieke ziek zijn, vind ik deze mentale nasleep naast de fysieke ongemakken echt heel heftig. Ik voel me verdrietig, teleurgesteld, aan de kant gezet en onbegrepen etc. Maar puur door het UWV, niet door mijn werkgever hoor. Zij hebben echt het beste met me voor en zullen me sowieso steunen.

Gesprekken met de psychotherapeut

De gesprekken met mijn psychotherapeut bij het HDI vind ik zeer waardevol. Niemand anders dan zij, kent de frustraties, angsten e.d. van een ‘kankerpatiënt’.

Voor mij zijn de meest besproken punten die ik met haar deel:

• Mensen proberen je ‘aan te praten’ dat je de ziekte bagatelliseert of niet serieus neemt
• Men vindt dat ik te snel wil gaan in het re-integreren
• Ik moet leren omgaan met geheugen en focusverlies en dat moeilijk vind
• Ik moet leren dealen met neuropathie, wantrouwen naar mijn lichaam en andere ongemakken, pijntjes
• Het lange ziekteverzuim leidt tot inkomensverlies en mogelijk gedeeltelijke afkeuring in de toekomst :-(

Ik schreef al eerder dat ik deze periode, na alle behandelingen, eigenlijk het moeilijkste vind. Dat zit hem met name in het onbegrip. Al heel wat keren hebben diverse mensen (zowel van dichtbij als verder weg) me laten weten dat ze vinden dat ik tè snel wil in mijn re-integratie. Het voelt alsof ik me continue moet verdedigen en dat geeft me een heel onprettig gevoel.

Daarnaast is een veel uitgesproken term ‘dat ik zo sterk ben’, maar daarbij lees ik op het gezicht een uitdrukking waar men eigenlijk TE sterk bedoelt…. Als je sterk bent, dan heeft men kennelijk al snel de indruk, dat je de ziekte niet serieus neemt. 😣 Maar in mijn geval is dat niet waar! Ik heb namelijk in december 2021 toen ik de diagnose kreeg, direct de situatie geaccepteerd en mijn gevechtsmodus aangezet. Ik zou alles doen om deze nare ziekte te elimineren. Ik ben gelukkig voorzien van een sterk karakter en ik denk echt, dat dát de wereld van verschil maakt. Aan dit buigzame karakter heb ik het te danken dat ik de behandelingen eigenlijk heel aardig ben doorgekomen en dat ik ook nu, achterom kijkend kan concluderen dat ik ondanks de opgelopen schade ik toch nog vrolijk en optimistisch in het leven sta. 

Begrijp me goed, ik snap de zorgen ‘of ik niet te snel ga’ en of ik het hebben van kanker niet bagatelliseer. Maar ik ga er op mijn manier mee om. En dat is zonder al te veel tranen of zelfmedelijden. Geloof me als ik zeg dat je je pas een voorstelling kunt maken, hoe het is om ernstig ziek te zijn, als het je (natuurlijk onverhoopt) zelf overkomt! Dus alle goedbedoelde adviezen ten spijt, wil ik je dringend verzoeken om alle ideeën om mijn problemen/ uitdagingen op te lossen, voor je te houden. Want gek genoeg is iedereen altijd maar bezig om de zorgen, problemen op te willen lossen en tranen te willen drogen. Maar iemand als ik, is er echt meer bij gebaat om te mogen praten over wat me bezig houdt, of dat nou zorgen, frustraties of juist positieve, vrolijke gedachten zijn. Gewoon zijn wie je werkelijk bent! En dat is wat ik geleerd heb uit deze episode in mijn leven. Dat gezondheid het enige is wat telt en je kostbaarste goed is… en ook dat vriendschappen hechter worden en er ook ‘vrienden’ afvallen door ziekte. Mensen die het kennelijk allemaal te moeilijk vinden. Maar dat is ook prima. 😒

Ik wil graag vooruit nu en doe dat op mijn eigen tempo en eigen wijze. Het van alle kanten aandragen van mogelijke therapieën is onnodig, want ik heb juist het idee dat mijn hele leven draait rond therapieën. Met het werken daarnaast, zijn mijn dagen goed gevuld en heb ik een prima ritme, nu ik de uren in de komende maanden ga uitbreiden. Maar ik voel me goed, al moet ik soms weer even gas terugnemen. Mijn lijf geeft het goed aan, als het teveel is en ik pak dan ook weer mijn rust. En dat gaat goed. Het gaat echt goed met me! Geloof me. 😚

Mijn lieve therapeute en ik zijn het er over eens dat ik prima zelf kan inschatten wat ik wel en niet aan kan en dat ik op tijd gas terug neem. Mijn leerproces ligt in het zeggen wat ik werkelijk vind en ik neem me ook echt voor dat te gaan doen. Ik zal eerder kiezen voor wat IK belangrijk vind, daar waar ik eerder geneigd was te kiezen voor wat in een anders’ belang was. Dus ja.. wellicht dat iemand dan wel eens zal moeten slikken als ik voor mezelf kies, maar uiteindelijk word ik daar sterker van.  

Eerste jaar afgerond en nu doorrrrrrrrrrr..

Nu de eerste jaarcontrole is geweest, wil ik weer terug naar het normale leven van iemand die werkt, geniet van haar lief, vrienden en familie, van Embraced, leuke dingen doen, vakanties etc. Ik ga er van uit dat de kanker voor altijd weg blijft en ik 95 jaar geworden. Dus ik heb nog minstens 40 jaar te gaan. 😉

Bedankt voor het lezen van mijn blogs | Afsluiting

Ik zal nu stoppen met het schrijven van blogs over borstkanker. Ik bedank iedereen voor het lezen van mijn blogs. Voor lotgenoten wens ik dat je iets aan mijn blogs en tips hebt gehad. En mocht je het fijn vinden om te reageren, stuur me dan een berichtje via contact. 👍