Je leest hier mijn 'journey' door het ziekenhuiswoud, omdat ik in december 2021 de diagnose borstkanker kreeg. Om iedereen die het wil, in één keer te informeren, heb ik deze blogs geschreven tijdens dit gehele proces.
Blog 1; De k.... diagnose | 17-12-2021
Borstkanker :-( De dag waarvan ik altijd al bang was, dat deze zou komen...
Zondagochtend 12 december 2021; ik voel een knobbel in mijn borst waarvan ik wakker word. Een beetje zeurende pijn...Eerst nog de gedachte die in me op komt wegwuivend, maar ik besef me dat dit niet de eerste keer is dat ik dit voel. Later onder de douche weet ik dat die vluchtige gedachte of besef toch echt werkelijkheid is. Ik voel écht een knobbel en had de laatste weken al een branderig gevoel in mijn borst. Maar die knobbel.. die is toch al zo'n 3 cm breed. Ik besluit het een aantal dagen aan te kijken. Als ik op dinsdag de knobbel nog voel, besef ik me dat ik hier iets mee moet. Woensdagochtend zit ik al in alle vroegte bij de huisarts, die het gelukkig met me eens is dat er echt een knobbel zit en dat we moeten handelen.
Woensdag 15 december 2021; Na een doorverwijzing bel ik direct voor een afspraak en ik kan gelukkig dezelfde middag nog terecht voor een mammografie. Enigszins gelaten rijd ik naar het ziekenhuis alwaar ik snel aan de beurt ben. De mammografie deed voor de afwisseling gewoon eens nauwelijks pijn (na eerdere ervaringen constaterend) en direct maakt de verpleegkundige een opmerking, dat er ook nog een echo zal volgen. Dat is protocol omdat ik een knobbel voel. Even later zit ik bij een radioloog in de kamer en wordt het echo apparaat geïnstalleerd. Wat voor mij een wollige massa op het scherm is, is gelukkig voor de beste man een heel helder beeld. :-) Na wat peinzende gezichten zegt hij dat hij de massa inderdaad ziet en dat hij niet kan concluderen dat dit een cyste betreft, wat relatief onschuldig zou zijn. Hij stelt daarop direct voor, om een aantal biopten (kleine hapjes uit het verdachte weefsel) te nemen om deze nader te laten onderzoeken. Ik voel nu natuurlijk al de spanning rijzen.... Maar goed, dapper gaan we verder.
De biopten waren nagenoeg pijnloos en met een paar minuten gepiept. Nu begint de verpleegkundige die ook in de kamer is ijverig uitleg te geven van het vervolgproces en zal ook meteen een afspraak hiervoor in te plannen. Gelukkig is de wachttijd niet lang, want vrijdag 17 december kan ik al terecht om de uitslag van de biopten te krijgen.
Eenmaal thuis informeer ik toch maar wat naaste vrienden en familie van dit onderzoek (en het mogelijk naderende onheil). Mijn liefste belooft mee te gaan naar de afspraak bij de chirurg vrijdag de 17e.
Vrijdag 17 december 2021; Redelijk opgetogen en overtuigd dat het slechts ontsteking zal zijn, gaan we naar de afspraak met de chirurg. Ik kom binnen in de kamer van de chirurg met wie ik de afspraak heb en zie aldaar nog een vriendelijke dame zitten en ik denk nog: "Dat is vast een arts in opleiding'. De vriendelijke chirurg draait er geen doekjes om... "Het is niet goed" zegt ze.... Ik ben even uit het lood geslagen, want eigenlijk heb ik zelf toch het idee dat er nooit veel aan de hand kan zijn. Gewoon een ontstekinkje dacht ik.. Gaat wel weer over. Maar nee, ze legt uit... Het is echt kanker, borstkanker....In gedachten herhaal ik. 'Ik heb kanker'.... Poeh, dat klinkt...
En wat nu? Wat volgt is een uitleg over het type kanker, de voorlopige prognose (tumor is goed behandelbaar) en ik word aan de tweede dame in de kamer voorgesteld als zijnde de 'casemanager' die mij gaat begeleiden bij dit moeilijke traject en alle operationele zaken zal regelen. Ze legt ons uit hoe het traject er in grote lijnen uit zal zien. Zo vindt de komende week een MRI plaats en een erfelijkheidsonderzoek. Er wordt een tijdlijn uitgezet en als alles vlotjes verloopt zou ik over 6 a 8 weken geopereerd kunnen worden. Komende week zullen de onderzoeken beginnen om de best passende behandelingen en het type operatie te kunnen bepalen. Of dit een borstsparende of gehele amputatie zal zijn, dat wordt dus in de komende weken duidelijk.
Het betreft in ieder geval een hormoongevoelige kanker in stadium 2 (1 t/m 3 is te genezen). Indien er geen uitzaaiingen zijn dan is het gemiddelde genezingspercentage zo rond de 89%.
Spannend, maar zeker ook verdrietig... Het dringt nog nauwelijks tot me door. Het is alsof het in ieder geval niet om mij gaat. De werkelijkheid is echter toch anders........ Ik heb kanker! 😲 K%&$! (Paniek!)
Na de uitleg van casemanager komen de tranen. De uitleg gaat grotendeels langs me heen dus het is fijn dat Oliver bij me is, want 2 slaan toch meer op dan 1. Verdrietig, verbouwereerd en in het bezit van een dikke map met informatie over wat er allemaal komen gaat, gaan we huiswaarts.
Blog 2: Het besef is 'ingedaald' | 23-12-2021
Start van de onderzoeken
Donderdag 23 december 2021; het gesprek en onderzoek op de erfelijkheidsfactor met de klinische geneticus.
Videoconsult genetica
Het eerste onderzoek is, lekker modern, een online meeting met een arts, klinisch geneticus, en er vindt bloedonderzoek plaats maar daarvoor heb ik een prikset thuisgestuurd gekregen en vervolgens moet ik daarmee naar de plaatselijke prikdienst (Saltro) of het ziekenhuis.
Dit DNA onderzoek vindt plaats omdat meerdere familieleden borstkanker hebben gehad en overwonnen. We willen nu graag weten of het zo is dat er een gen-mutatie in onze familie voorkomt, waardoor de kans om (hormoon gerelateerde) kanker te krijgen, verhoogd is. Als dat inderdaad zo is, dan heeft dat consequenties voor de operatiekeuze omdat als ik een verhoogd risico heb om nog een keer borst- of eierstokkanker te krijgen, het beter is om er voor te kiezen preventief over te gaan tot het verwijderen van beide borsten en mogelijk de eierstokken (zijn tenslotte bijna nutteloze dingen, op de hormoon regeling na.
Het was een vraaggesprek met de arts die genen onderzoekt en na het uittekenen van mijn stamboom, gaf ze al aan dat ondanks nog 2 borstkanker-gevallen in dezelfde lijn van de familie, het zogenaamde profiel voor gen onderzoek wat 'mager' is. Dit zegt zoveel als dat er bij erfelijkheid vaak 5 a 6 gevallen van kanker in dezelfde familielijn voor komen. Ze benadrukte de vraag of ik zeker weet dat ik dit onderzoek wel wil laten doen want de verwerkingstijd van dit onderzoek ligt toch op 3 weken, wat ook het behandelingstraject zal vertragen. Ze kon echter ook echt niet uitsluiten dat er geen geen-mutatie binnen de familie is, met 3 borstkanker gevallen op een rij. Men is vaker verrast met een onverwachte uitkomst, zei ze. Wel gaf ze aan naar een mutatie te gaan zoeken en dan met name in Chek2 gen. Alles overwegende (de kanker is niet agressief, wel hormoongevoelig, er is een kans dat ik het gen wel draag, waardoor 20 tot wel 80% kans op nog een keer kanker) heb ik toch besloten om het onderzoek uit te voeren. Wel wil ik dit maandag in het gesprek over de MRI uitslagen nog wel een keer voorleggen, met hoeveel tijd de behandeling hierdoor wordt vertraagd en of dat het risico op uitzaaiingen verhoogt. Dit omdat de kans dat ik gendrager ben wel erg klein is.
"Het besef is ingedaald"
Inmiddels is nagenoeg iedereen in mijn omgeving op de hoogte gebracht. Daarnaast heb ik het ook op social media gedeeld. Ik weet dat er mensen zijn die dat allemaal 'privé' vinden, maar ik wil toch de echte dingen die er toe doen delen in plaats van enkel blije foto's van vakanties, etentjes en natuurkiekjes te delen. De reacties zijn overweldigend (heel fijn!), lief en voor mij toch een troost dat ik dit hele 'gedoe' niet alleen en in stilte hoef door te gaan.
Alhoewel ik over het algemeen sterk ben en positief ingesteld, zijn er in de afgelopen dagen dat ik deze rollercoaster terecht kwam wel de nodige tranen gevloeid.
Het besef dat ik 'ziek' ben is dus binnengekomen... geland (met een doffe knal) zeg maar.... Want ja, laten we eerlijk zijn.. Er heerst nogal een taboe op het woord 'kanker'. Gedachten als 'gaat ze dood?' zijn natuurlijk ook niet alleen bij anderen te binnen geschoten, maar ook bij mijzelf. Of ''moet ik aan de chemo?", "verlies ik dan mijn haar?" en "krijg ik brandwonden van bestraling?" Dat is allemaal doemdenken en veel te ver vooruit kijken. Natuurlijk is dat logisch, maar laten we van het positieve uitgaan.
Indien je er op tijd bent, is het overlevingspercentage bij borstkanker rond de 89%. Dus ja... ik zie dit hele traject met frisse tegenzin, maar ook met vertrouwen tegemoet. Immers zag het eerste onderzoek er wel goed uit, in de zin dat er geen verdachte klieren in de oksel aan de kant waar de tumor zit, zichtbaar waren op de echo.
Maar hoe positief ook. Feit is ook dat ik heen-en-weer geslingerd wordt tussen hoop en vrees. Mijn hoofd draait duidelijk overuren. 's Avonds val ik moeilijk (lees: na uren) in slaap en in de zeer vroege ochtend (rond 4.00u) ben ik weer wakker en dat trekt een wissel over mijn hele gestel. :-( En ik ben niet de enige die slaaparme nachten heeft. Mijn liefste droomt nagenoeg meerdere malen over 'die kanker'...
Ik heb ook wel erg met mijn naaste omgeving te doen hoor. Want uiteindelijk denkt iedereen wel een: "Is ze er volgend jaar met kerst nog wel?" ..... Die onzekerheid maakt dan kanker echt een vies woord is. Vergif gewoon.
Blog 3: Het behandelplan | 30-12-2021
De onderzoeken en het behandelplan
Vrijdag 24 december 2021: de MRI scan met contrastvloeistof
We waren op deze dag voor kerstmis vroeg, in een overigens heel erg rustig, Antonius ziekenhuis Utrecht voor de MRI met contrastvloeistof. Het is een mammae MRI en dat betekent dat je de MRI scanner in gaat op je buik, met je borsten in holten en je armen boven je hoofd. Deze zou sowieso 20 minuten duren, maar de voorbereiding duurde helaas langer omdat het infuus prikken niet goed lukte. Pas de 3e keer zat de naald eindelijk in het bloedvat. Alhoewel ik het idee had dat ik best relaxed was, bleek dat toch niet het geval, want door het gerommel en gedoe om me heen (mensen erbij roepen die dan ook weer een poging gingen doen) werd ik letterlijk 'even niet goed'. Duizelig en enorm benauwd werd ik en snel werd er thee gehaald met een flinke schep suiker en daar trok ik gelukkig snel van bij.
Toen die MRI in, met hoofdtelefoon met de radio op, om het kabaal van het apparaat enigszins te veraangenamen. Maar wat maakt dat ding een herrie zeg!! Allerlei tonen en geklop en dan nog die koude wind over je lijf... :-( Maar goed.... het leek natuurlijk een eeuwigheid te duren en dus heb ik maar aan 'snorkelen in Curaçao' gedacht waar ik eerder de prachtigste vissen heb gezien... de minuten aftellend. Toch nog eerder dan verwacht was de klus geklaard en dat was maar goed ook, want een ster in stil liggen ben ik duidelijk niet en zeker niet met mijn fibromyalgie-lijf staat wat niet van lang in één pose liggen houdt..... "De opnamen zijn goed gelukt" zegt de assistent en enigszins trots op mezelf dat het toch gelukt is, om zo lang roerloos te liggen, stap ik de kleed- cabine weer in.
Daarna nog -even- bloedprikken (en bang voor een volgend debacel natuurlijk) gaan we naar de afdeling bloedafname, voor de 2 buisjes bloed ten behoeve van het DNA/ erfelijkheidsonderzoek wat het UMC gaat doen. Poehhhh.. dit eerste onderzoek viel me nog best wel een beetje tegen, maar in ieder geval is 'horde nummer 1' gelopen.... Eenmaal thuis ben ik heel moe, heb nauwelijks nog focus en zit mezelf daar erg mee in de weg. Standje 'ik heb nergens zin in en dat vind ik vervelend',.. zeg maar. Net als ik besluit om even een uurtje te gaan liggen/ slapen, gaat de bel en staat er een prachtig boeket van collega's Accounting (super lief; echt bedankt!!!) en een droogboeket in een grappig houdertje van zus, zwager en kids voor de deur (Ahh, wat lief en dat helemaal uit Curaçao; super bedankt!!). Dit moois is precies op tijd om een smile op mijn gezicht te toveren, want daarna breek ik en moet ik enorm huilen... Kennelijk was dat wat dwars zit (ik heb namelijk nog maar weinig echt gehuild)...De afgelopen nachten waren steeds maar kort en ik begin inmiddels een beetje in te storten door de stress en weinig slaap. Nu eerst maar even een uurtje liggen.
Maandag 27 december 2021: Extra spanning rond de uitslag van de MRI
Enigszins gespannen lopen we de spreekkamer van de arts in. Op het scherm laat de arts de beelden van de MRI zien. De tumor is door de contrastvloeistof goed te zien en is 3 cm groot. De arts zegt dat er ook nog een tweede tumor lijkt te zijn, die een centimeter of 5 van de eerste lijkt te liggen. Ze stelt daarom voor om een target-echo te maken om na te gaan of het om een tweede tumor gaat of om een onschuldig littekenweefsel van een eerdere operatie. De mogelijkheid van een tweede tumor zou er toe leiden dat het een volledige borstamputatie zal moeten worden. Maar, zegt ze.. als blijkt dat het alleen de tumor van 3 cm is, dan kan het een borstsparende operatie worden. Wel geeft ze aan dat er wel gesproken is in het multi disciplinair overleg over chemo vooraf, in een poging de tumor te laten slinken zodat de borst minder gehavend eruit zal zien. Daar schrik ik wel een beetje van, want ik denk wel (net zoals velen) aan kaal worden, heel ziek zijn etc... Dat is niet bepaald een prettig vooruitzicht. Bovendien vernietigt chemo natuurlijk niet alleen de foute cellen maar ook de goede....
Maar om in ieder geval een tweede tumor uit te sluiten gaan we nu eerst de target-echo doen. Ik kan hiervoor nu gelijk door naar Radiologie en dus lopen we even later naar de afdeling voor de echo. Het is nog steeds surrealistisch stil in het ziekenhuis.
Eenmaal op de bank bij de radioloog gaat hij aan de slag. Na een paar minuten nauwkeurig kijken zegt hij, dat ik me geen zorgen hoef te maken. Hij ziet het target wel, maar geeft aan dat het een bloedvat betreft wat toevallig wat is opgekleurd door de contrastvloeistof. Het heeft niet de kenmerken van een tumor. Dus dat is mooi, want dan zou het vooralsnog bij een borstsparende operatie kunnen blijven.
Pre-keuzestress
Donderdag 30 december krijg ik op basis van de MRI en deze echo het voorstel voor de operatie. Het is dus nog even afwachten, maar ik denk dat het wel een chemokuur voorafgaande de borstsparende operatie wordt. Dit heeft de chirurg alvast geopperd, dat ik hier serieus rekening mee moet houden.. Dat is een flinke tegenvaller, want omdat ik reeds fibromyalgie heb, weet ik inmiddels ook dat de chemo extra heftig binnen kan komen, wat weer allerlei pittige gevolgen kan hebben. Maar datzelfde geldt ook voor hormoonkuren die veelal tot heftige gewrichtspijn kan zorgen (en dat is nou net welke pijnklachten fibromyalgie al geeft en dan nog eens in het kwadraat). Daar maak ik me erg zorgen over, maar ik weet dat ik aan 1 van deze middelen in deze situatie in ieder geval niet ontkom.
Boze, verdrietige bui
Ik ben deze dag emotioneel (boos, bang en verdrietig) en niet echt gezellig gehumeurd. Ik vrees dat de behandelingen voor mij een drama gaan opleveren t.o.v. andere patiënten, zonder fibromyalgie. Gelukkig doorstaat mijn directe omgeving deze emotionele bui van mij en steunt me door dik en dun. Om een beetje afleiding te zoeken zijn we maar even een stuk gaan rijden en in Scheveningen terecht gekomen. Een wandeling over de boulevard gemaakt en wat warms 'to-go' gehaald en was het toch nog een aardige dag.
Het gaat dus sowieso een heftige tijd worden waarin ik alles, behalve mezelf, zal zijn. Maar alles overdenkende weet ik ook dat me niet vooraf druk moet maken over dit soort 'mogelijkheden'... Er is immers nog niks besloten en wat moet dat moet.... Zo is ook nog niet duidelijk of bestralingen wel of niet van toepassing zijn...
Donderdag 30 december 2021: Voorstel behandelplan
Gelukkig was er op de target echo geen 2e tumor te zien. Dat betekent dat het een borstsparende operatie kan worden. Over ca. 5 weken. Een dag ervoor zal er onderzoek naar de poortwachtersklier plaatsvinden. Dit is de klier die als eerste in verbinding staat met de tumor en deze zal dan (tijdens de operatie) worden verwijderd.
Na de operatie zal ik na 6 weken bestraald worden en of er na de operatie nog chemo plaatsvindt, hoor ik na de operatie. Dit hangt ook af van de uitslag van de poortwachtersklier (of die schoon is) en nader onderzoek van de tumor die wordt weggehaald. Ook zal nog hormoontherapie plaatsvinden op een later tijdstip.
Nu is het eerst wachten op het erfelijkheidsonderzoek, want als ik het borstkanker gen draag, wordt de situatie heel anders (amputatie etc). Die uitslag volgt over 3-4 weken.. De kans dat ik erfelijk belast ben is overigens maar heel klein. Verwachte operatiedatum is eind januari/ begin februari. Na 6 weken zullen de bestralingen beginnen en de hormoontherapie. Al met al is het een lang traject (van maanden) worden, waarin vermoeidheid de hoofdrol lijkt te gaan spelen. Maar alles voor genezing natuurlijk!!
Bedankt voor het lezen van deze blogs, je medeleven, appjes, kaarten, mailtjes en telefoontjes. Ik waardeer het zeer! :-)
Heb je een vraag over deze blogs? Stel me deze dan gerust, bijvoorbeeld per whatsapp op 06 51 89 99 13.
Blog 4: Wachten op de uitslag erfelijkheidsonderzoek | 1-1-2022
Wachten of ik drager ben van een gen-mutatie
Nu dat ik het (voorlopige) behandelplan gepresenteerd heb gekregen, is het nu wachten op de uitslag van het DNA onderzoek naar een mogelijke gen-mutatie in onze familie. De kans daarop is weleens waar heel klein, maar niet onmogelijk en ondanks de wachttijd vertraging operatie en kosten die ermee gemoeid blijken te zijn vanwege de 'spoedprocedure', vond ik het toch wel de moeite waard om te weten (en niet enkel voor mezelf maar ook voor mijn familie) of we erfelijk belast zijn en dus extra alert moeten zijn op kanker. De verwachte responstijd is 3 a 4 weken en dat zou dus betekenen dat ik zo rond 18 januari 2022 de uitslag zou moeten ontvangen.
Voorbereiding zowel fysiek als psychisch
Ik zit nu dus even in de 'pauze stand' wat betreft ziekenhuisbezoek en probeer me daarom nu te focussen om me in te lezen in de mogelijkheden van operaties, mocht ik toch erfelijk belast zijn. Ook lees ik alvast wat op aangeven van het ziekenhuis over de procedures van behandelingen (wat, hoe, waarom, wanneer etc.). Daarnaast probeer ik wat schilderklussen in huis waaraan ik de afgelopen tijd juist was begonnen en andere praktische zaken in de komende weken op te pakken of juist af te ronden. Dit, zodat ik straks als het 'echte ziek zijn' begint, ik moet niet druk hoef te maken over dit soort zaken. De verwachting is immers dat de behandeling behoorlijk uitputtend zal zijn.
Zodra er nieuws is over het erfelijkheidsonderzoek, zal het ziekenhuis de operatie gaan inplannen en deze al dan zo binnen 2 weken plaatshebben. Het is slechts een dagbehandeling mits alles naar verwachting verloopt. Pas na een aantal weken zal dan mogelijk gestart worden met chemo en bestraling.
Creatief bezig zijn is een mooie afleiding
Het voelt als een soort 'vacuüm' waar ik in zit, dat ik alles maar kort leuk vindt. Ik merk dat mijn gedachten bij alles wat ik doe en wat ik normaliter leuk vindt, gemakkelijk afdrijven. Weinig focus dus. Toch leef ik het meeste op van sieraden maken en bezig zijn met de snijplotter die ik recent heb aangeschaft en waar je fantastische dingen mee kunt maken. Lekker creatief bezig dus.
Bezigheidstherapie, lezen over behandelingen en de voor en nadelen combineer ik met de nodige dosis rust. Want er zijn dagen bij, dat ik me echt uitgeput voel door het slechte slapen en super emotioneel. Soms komt de realiteit (van met name de behandelingen die in het vooruitzicht liggen) keihard binnen. In één keer is het toekomstperspectief anders. Ik wilde graag samen met Oliver een huisje kopen met wat grond waarop we lekker kunnen tuineren, kippen houden etc. Dat is helaas nu ook niet meer mogelijk omdat je als (ex)kankerpatiënt geen levensverzekering kunt afsluiten voor de aankoop van een woning... Weg toekomstplan dus.. en dat is hard en verdrietig. :-( Ook al ben ik nog zo optimistisch en flexibel; dit is wel de realiteit wat je maar 'even' een plek moet geven... Het voelt (weer) als een rouwproces.
Maar goed, nu eerst wachten op de uitslag van het DNA onderzoek......... wachten.... wachten... wachten en dat duurt altijd zooooo lang...
Blog 5: Erfelijkheidsuitslag bekend! | 11-1-2022
We kunnen weer verder in deze vreemde rollercoaster!
Dinsdagmorgen gaat rond 10 uur de telefoon en ik zie een voor mij onbekend nummer in beeld staan. Het is de arts uit het UMC over het erfelijkheidsonderzoek en ze zegt dat ze mijn dag wil opfleuren.... Uit het onderzoek is namelijk gebleken, dat er geen sprake is van een erfelijke belasting. Mijn hart maakt een sprongetje, want dit is echt goed nieuws. Ze vertelt uitgebreid hoe en wat, wanneer dat is berekend maar ik luister natuurlijk maar half, want ik ben plots in jubelstemming. Sowieso voor mij maar zeker ook voor mijn familie is dit een mooie uitslag. Voor mij persoonlijk betekent dat ik tenminste een keuze heb en niet noodgedwongen hoef te kiezen... Echt fijn!
Nu begint voor mij sowieso wel een week ter overdenking van de keuzes, want ik twijfel erg of ik voor de borstsparende of toch voor het geheel wegnemen van de borst moet gaan. Reden hiervoor dat ik de voorbeelden om me heen heb, waar na een borstsparende operatie de kanker na verloop van tijd terugkwam. Ik denk niet, dat ik dat mezelf moet aan doen en daarmee ook mijn geliefden niet. Want: kanker heb je niet alleen. Ook voor je familie en vrienden is het een zware, onzekere tijd... Dat is mij wel duidelijk inmiddels.
Waar zou ik theoretisch uit kunnen kiezen wat betreft de operatie?
Borstsparende, relatief kleine ingreep (1 dag ziekenhuis), relatief kort herstel
Borstamputatie zonder reconstructie, gemiddelde ingreep (1-2 dagen ziekenhuis), gemiddeld herstel
Borstamputatie met reconstructie met siliconen, gemiddelde ingreep (2 dagen ziekenhuis), gemiddeld herstel
Borstamputatie met reconstructie met eigen buikvet, plus buikwandcorrectie (4 dagen ziekenhuis), zware ingreep met lang herstel
Iedere keuze heeft natuurlijk voor- en nadelen dus de ‘denktank’ moet aan de slag. Volgende week staan er 2 afspraken in het ziekenhuis gepland. Eén bij de chirurg en één bij de plastisch chirurg. Laatstgenoemde gaat kijken, wat er in mijn geval mogelijk is. Omdat ik in het verleden een borstverkleining heb gehad, is niks vanzelfsprekend.
Maandag 24 januari wordt D-DAY want dan wil ik echt mijn besluit nemen zodat de operatie zo spoedig als mogelijk gepland kan worden. Want ja, die kanker in mijn lijf die moet z.s.m. weg….
Ergens denk ik dat ik er voor mezelf wel uit ben, maar wil het voor mezelf nog eens met feiten onderbouwen (de voors- en tegens op een rij) zodat ik er zeker van kan zijn, dat ik geen spijt krijg. Maar mijn motto in dit leven is: “LEVEN is het meervoud van LEF” dus ja, soms moet je gewoon maar springen en dan zien hoe je terecht komt, toch?
De emoties zijn inmiddels ook wat geluwd. Ik heb geaccepteerd dat ik ziek ben (al voel ik me nu natuurlijk totaal niet zo) en heb zo nu en dan tranen laten gaan. Ook gedachten over de toekomst, daarin heb ik berust. Want waar een deur dicht gaat, gaat ook wel weer en raam of deur open... denken in kansen wat ik sowieso graag doe. Dus: met frisse moed (en tegenzin) het hele traject tegemoet, wat steeds dichterbij komt.
Iets minder mooi nieuws
Afgelopen weekend werd ik ook nog even geconfronteerd met een afschuwelijke pijnaanval in mijn heup, die voortkwam uit een al maandenlang spierspanningsprobleem en vele sessies bij de manueel therapeut. Dus enigszins in paniek, omdat ik de pijn met medicatie niet onder controle kreeg, de huisartsenpost gebeld en op het advies aan de extra sterke pijnmedicatie. Maandagmorgen jl. bij de huisarts langs, and guess what….? Ik blijk een beklemde zenuw in mijn bil/heup te hebben die door en neuroloog behandeld moet worden. Dus ja, weer een uitdaging erbij en 1 of meer bezoekjes aan het ziekenhuis. Wel extra vervelend aangezien dit ook opgelost moet worden maar ik nu binnenkort aan het kankerbestrijdingsproces moet beginnen. Heerlijk timing weer… Zucht. In ieder geval is er voor vrijdag 21 januari een MRI van de onderrug/ heupen gepland om te checken of er wellicht een hernia zit. Er is toch een spreekwoord ‘dat de duvel op één hoop schijt’? Ik denk dat hij heel erg nodig moest.
Maar mij gaat het, naar de omstandigheden, best goed hoor. Ik voel me iets geruster en denk wat minder vooruit in de zin van 'wat als..' en probeer me op de komende intensieve tijd voor te bereiden.
